بهرام بیضایی در کتاب «نمایش در ایران» نقالی را  این گونه تعریف کرده است:
“نقالی عبارت است از نقل واقعه یا قصه به شعر یا نثر با حرکات و حالات و بیان مناسب در برابر جمع… منظور از نقالی سرگرم کردن و برانگیختن هیجان ها و عواطف شنوندگان و بینندگان است، به وسیله حکایات جذاب، لطف بیان، تسلط روحی بر جمع و حرکات و حالات القاءکننده و نمایشی نقال، به آن حد که بیننده او را هر دم به جای یکی از قهرمانان داستان ببیند و به عبارت دیگر بتواند به تنهایی بازیگر همه اشخاص باشد. (بیضایی، 1344، ص60)